Altså, regnet

I det siste har eg tenkt mykje på Atle Hansen. Ja, eg kjenner fleire med det namnet, men no tenkjer eg på sunnhordlandsforfattaren. Han har skreve eit stykke om Regnet som er som eg skulle ha sagt det skjølve – om eg hadde hadd hans emner til å få sagt kva eg meiner:

”Altså regnet, når det sipar og renn, natt ut og dag inn, då er det faktisk ikkje triveleg i det heile. —- Hjernen klumpar seg og tankane står i stampe, augene vil ikkje eingong på gløtt, skuldrene sig nedover til dei ligg jamt med hoftene, og blodet søkk som kvikksølvet midtvinters og klumpar seg i føter og bein, til du så vidt orkar å slepa dei etter deg. – – – – og det er så vått at jamvel frosk og paddar søkjer naudhamn. Då er det liksom nok, kan du seia. ”

Då er det godt å bu på Huglo, tenkjer eg vidare. Der kan me samlast og tenkje på andre ting enn at ”det veks sjøanemoner i blomsterpottene på verandaen” , snart er det skulejubileum med mykje folk, mimring om gamle dagar då sumrane var sumar og sola skein så ein ikkje glømte korleis ei skugge ser ut,ein kan både driva med og snakka om hummarfisket og kor store humrane var då eg gjekk på skulen på Huglo, og etterpå er det Havrettsaften der ein et ting ein aldri skulle ha tenkt å putta innafor tennene, og siste onsdag i same månaden har Kjersti ein ny hobbykveld der ein kan laga eigne kort og små, fine øskjer til å ha presangar i. Og er det like gale etter det, sånn at ein kan” ro frå naustet og heim i tunet og setja garnet frå stovedøra”, skipar nok Trivsel-komitéen til ein kafékveld med gode kaker og mykje drøs. Kor mange øyar har ein trivsel-komité? Og kor mange kan seia at heile grenda deira eigentleg er ein stor trivsels-komité?

Nei, skal eg bu på ein plass der” vegane vert stryk og store hav og vindaugo vert vassfar og elveleie”, er eg glad vegane mine og vindauga mine er på Huglo. Og at det finns gode regnklede. Og ullsokkar. Og huglarar som lagar trivsel.