Jule og Nyttårsmaset er over. Julatre har mista den grøna kåpa si, og eg slit med å gnaga i meg restane av julamaten. Menst eg sat og gumla i meg siste smultringen, kom eg til tenkja på ei hending utan om det vanlege som eg opplevde på seinsommaren 2017
Eg sat i bussen, nede ved ferjeleiet og venta på ferja
Då skvatt eg til av at noko dala ned frå himmelen og small i oljegrusen attmed bussen
Eg opna døra, kikka ut, og der låg ein sprell levande makrell og slo med sporen. Det var mest til bli religiøs av. Men så høyrde eg eit skjærande måseskrik over meg, og ante samanhengen. Måsen hadde misst måltidet sitt
Eg fata makrellen. og sidan eg fortsatt var i ein religiøs modus, ba eg ei stille bøn om at Wenche på butikken måtte ha rømme i kjøledisken sin.
Det hadde ho, og dermed vart det steikt makrell med rømme til middag
Når eg først er inne på slike uventa middagsmenyar, kjem eg i hug ein vinter for litt sidan, då det faktisk var så mykje snø at det gjekk an å prøva skia.
Difor fann eg fram stavar og ski for å gjennoppleva gamle kunster frå den tida då me verkeleg hadde gode snøvintrar her vest
Føret var skarpt, skia glei lett. Det knirka i den kalde snøen der eg for fram. Januarsola stod lågt på himmelen og gav meg små varme klemmar når den slapp til.
No galdt det å finna nokre bratte bakkar, for sjå om eg fortsatt var kar om å stå dei ned, utan knall og fall
Byrja med ein mindre bakke attom løa. Det gjekk heilt fint. Faktisk så fint at ovmotet tok overhand.
La difor kursen mot Sjuratunet og sette utfor mot Rednehadlo…”her kom ein verdsmeister”
Du kor eg skaut fart. Det svei rundt øyro, kjakane blafra og augo var vassjuke. Såg difor ikkje ein raud grakatt som sat i sporet. Før kattajækelen rakk reagera, tredde den seg inn på skituppen og vart med ned Rednehadlo…..mot stranda
Farten var blitt for stor til svinga unna, så det bar ut over strandsteinane
På ein augneblink vart skia omgjorde til vannski, før eg sokk ned i det kalde vatnet åtte til ti meter frå land
Til all lukke var det langgrundt, så eg stod botnen. Labba meg i land, våt og kald, med ein fresande, desperat, heretter truleg kasterert hankatt i ville byks framføre meg
Det var då eg kom i land eg merka det sprela så livleg nede i buksa. Hadde ikkje vore så mykje liv der sidan tenåra. Stappa neven ned i, og drog opp ein fin lyr på vel kiloet. Truleg hadde den hamna der under vannskifasen
Då eg litt seinare sat heime og åt steikt lyr, bestemte eg meg for å droppa dei brattaste bakkane i framtida. Det ville vera tryggast for meg , og for den oppveksande katteslekta.
Tekst: Øystein Huglen
Her kan du lesa Øystein si julefortelling om Glupsamannen.
Gromgubbane